Het was ruim een uur rijden, de omgeving werd steeds mooier. Aangekomen op de campingplatz was het aanmelden en kijken welke plek ze voor ons hadden. Het was een ruime grasweide aan het einde van de camping, de binnenbocht van de Roer. Rustig was het er niet, iemand was bezig met een kettingzaag een boom te vellen. Maar wij gingen toch op pad. Een globale route werd uitgestippeld en er werd vertrokken voor een dagtocht in de mooie omgeving van de Eifel. Na een tijd gelopen te hebben was het voor de Zomerhike 2010-lopers bij de stuwdam een punt van duidelijke herkenning. Anderen herkende het weer van de foto’s van deze website. Ook nu maakte de Jugendstiel elektriciteitscentrale indruk. Zowel qua bouwstijl als ligging. In de zon was het heerlijk lopen in de scoutingblouse maar op sommige plekken was de vorst te herkennen. 
Het was tijd voor pauze geworden.
Begint het al op te vallen dat er veel bankjes langs de weg stonden? In Heimbach aangekomen was het de burght die boven het dorp uit stak. Met een lift daalde we weer naar beneden, het dorp in. Na de dagtocht was er weer de camping. Een nieuwe tent, hoe zet je die nu op? Nou, heel makkelijk hoor. Planning was om vóór het donker te eten. Dat gaat prima, mits je maar op tijd begint met koken, en dat gebeurde Het eten had gesmaakt, er was niets overgebleven. Het begon donker te worden en de temperatuur zakte tot onder het nulpunt. En als je dan toch geen vuur mag maken is het in de tent lekker warm. Er werd gekletst, gekeuveld, zinnige uitspraken gedaan maar vooral veel onzin uitgesproken. Tijd om te slapen.

De zon begon de volgende dag op de tent te schijnen. De eerste neus kwam buiten de slaapzak. Het was een nacht geweest met een graad of vijf vorst. Op zondagochtend een kop koffie aan bed is een mooi begin van de dag. Iedereen begon met een pannenkoek bij het ontbijt. Dat lukt de een beter dan de ander. Als zelfs een pannenklem smelt zal het niet aan de te lage temperatuur hebben gelegen van de koekenpan. Op naar ‘Abtei Mariawald’! Daar was zo’n verzamelpunt van scouts. Ook waren er bankjes. Inmiddels waren oud kabouterstaflid, oud papiercoördinator, (trapmaker van de Slek) maar nog altijd meer dan wekelijks voor onze groep bezig met oud papier op te halen Jacques met zijn vrouw Marion bij het hikegezelschap gekomen. Voor ze trouwden waren ze al al eens bij de Trappistenabdij Mariawald geweest, tientallen jaren geleden. Er werd weer een wandeling gemaakt. Terug bij het klooster werd als afsluiting van de Herfsthike de vermaarde erwtensoep gegeten. De stevige erwtensoep lag nog wel een beetje op de maag. De herinnering aan deze zonnige prettige, gezellige hike zal echter langer voortduren.
Op naar de 20ste stamhike !