Omdat de foto’s niet meer gekopeld zijn aan tekst kan het verslag soms wat vreemd lezen. Denk er dus de foto’s bij.   

Ben was medio 2013 gestopt met zijn bestuusfuncties en René was dit eind 2013. Een afscheidsmoment was hun aangeboden tijdens Podium maar temidden van zo’n groep voelden beide heren zich niet zo op hun gemak. Liever deden ze dit in kleinere kring. Welkom was iedereen van de Stam en PlusScouts die er zin in had om er bij te zijn.

Buiten Ben en René zelf waren er Margriet, Liesbeth, Angelique, Marc plus zijn vrouw Janieke,  Gerard, Chiara, Chess, Raymond, Fons, zijn vrouw Monique en zoon Rindert. Roel H, Jos, Sylvie, Robby Nicole en Peter gaven met aardige woorden aan wel erbij te willen maar verhinderd waren. 

Op een winderige maar wel droge zondag verzamelde het gezelschap zich bij het infobord bij de parkeerplaats van Kanne. Met een woord van welkom aan de gewaardeerde aanwezigen ontving iedereen een rood/witte ‘pepertje’ , verwijzend naar de groepskleuren met een zoete pittige inhoud. Het was een afscheid. Vandaar de route was gemaakt op een zwaaiend handje. Onderweg werden er vragen gesteld. Ondanks de heren uit bescheidenheid geen groots afscheid wenste lieten de vragen op zijn minst toch ook iets doorschijnen van enige  grootheidswaanzin. Die grootheidswaanzin werd nog eens versterkt door het feit dat ze met de auto naar de eindpost gingen en niet eens zelf meeliepen. De sfeer was er in ieder geval niet minder om.

Het laatste deel van de route liep ondergronds verder. Het vinden van de juiste weg was hier lastiger maar de plek waar de rest van het programma zou afspelen werd desalniettemin met schamele zaklampen gevonden. Vleermuisjes waren er ook bij. Alleen vonden zij het vrij saai, ze sliepen. Om de antwoorden door te nemen van de tocht werd plaatsgenomen in een oude waterbak. Zo’n bak houdt het gezever in ieder geval goed vast. Het eerste deel van de vragen waren open vragen waar steeds bij genoemde wapenfeiten de naam Ben of René moest uitkomen. Gevraagd werd ook naar herinneringen die men aan Ben en René had. Een reeks van verhalen werden verteld.  Herinneringen dat René ze, al of niet zenuwachtig, gevraagd hadden voor functies die in bepaalde opzichten een bijzondere start is geweest, Ben veel vertrouwen gaf om een stuk, grensverleggend,  te kunnen abseilen, René had meegewerkt aan een wervingsactie die er toe bijdroeg dat alle kinderen van een gezin van jong tot volwassen lid werden van onze groep, een studie werd gevolgd in Praag, juist omdat Ben daar met de Explorers op kamp is gewees, een zelfde auto werd gekocht omdat René zo’n zelfde auto had, Ben erg veel moeite heeft gedaan om een sterk puburende Exporer mee op kamp te kunnen krijgen, erg veel uren kijkend naar de groepswebsite keken al of niet ergerend storen aan de taalkundigheid van de teksten die René maakte en Ben die op bezoek kwam om bestuursleden te werven die in onze groep uiteindelijk de liefde van haar leven vond. En zo werden er nog menige verhalen en anecdotes verteld. De laatste vraag die er tot slot aan de orde kwam was wat Ben en René aan hun tijd bij Olterdissen hebben overgehouden. Buiten dat beiden binnen de groep ‘de liefde van hun leven’ er aan over hebben gehouden werd de vraag nu zelf aan Ben en René gesteld. Een lang verhaal dat samengevat er op neerkomt dat ze er ontzettend veel plezier hebben beleefd en een belangrijk deel van hun leven is geweest.

Subtiel en minder subtiel hadden de heren laten weten interesse te hebben in een PlusScout-lidmaatschap.  Deze afscheidsbijeenkomst was een mooie gelegenheid om het lidmaatschap binnen Olterdissen voort te zetten met een  PlusScout lidmaatschap. Op de historische vlag, waar René op 17 januari 1980 ook als jeugdlid geïnstalleerd was, werd de belofte voor PlusScout afgenomen door Angelique. 

Tijd voor een hapje. Ben legde uit wat er allemaal op tafels stond en waar eenieder iets van kon pakken. Het waren volkoren tortilla’s, chili pepers, Buritosaus, biologische mager rundergehakt, ijsbergslag, biologische maïs, stukjes tomaat, stukjes zoete paprika en homemade guacomole. Dat ging er goed in! Tot slot kregen de aanwezigen een ‘gedachteniswolkje’ in de witte/rode kleuren. Gedachtenis zodat we terug kunnen denken aan de mooie tijd en wit/rood als een soort omgekeerde wereld van de rood/witte tijd. Op de gedachteniswolkje een groepsdas-driehoekje, gezien van de achterzijde.

Later als gepland werd er naar buiten gelopen. Veilig opgeborgen in de auto’s waren er nog enkele presentjes voor Ben en René. Een sculptuur van Fons Olterdissen die speciaal voor onze groep gemaakt is. Bijzonder. Ook was er enige drank waar Ben en René niet bepaald vies van zijn.

En zo kwam er een einde aan het afscheidsprogramma van Ben en René. Zou zo zeggen dat het een geslaagde afsluiting was van een geslaagde  tijd binnen  onze groep. Het viel mij  tijdens het ophalen van herinneringen op hoeveel ogenlijkschijnlijke kleine gebeurtenissen invloed kunnen hebben op het verdere leven van een mens.

Scouting Fons Olterdissen is waardevol !

{myFlickr}feed=photoset, photoset_id=72157655758035096{/myFlickr}