Buiten werden ze welkom geheten door een gids. Hierna werden vijf groepjes samengesteld die één voor één verder mochten komen, de donkere gangen in van de kazematten.

Binnen werden de laatste instructies gegeven. Ook over de veiligheid. Ze waarschuwde dat ik er nog altijd ronddwaal door de kilometers lange ondergrondse gangen.

Ik liet ze binnen en bij de eerste splitsing hadden ze al een hele discussie nodig om verder te lopen. Ook maakte ze kennis met mijn medebewoonster in koude dagen.

.
Trapje op, trapje af en veel bukken

Ik heb gezorgd dat ze een boekje meekregen waarin de route stond beschreven. Ze moeten natuurlijk niet te lang hier blijven rondwalen door mijn kazematten. Sommige vragen had ik in het boekje geschreven en anderen hingen op. En ik heb ze ook doe-opdrachten gegeven.

De ene groep rende door de gangen, wacht even Frans, ik zal je even in je oortje krabbelen, de andere profiteerde er langer van dat ze bij mij door de gangen mochten lopen. Leuk vonden ze het allemaal.

Bij de uitgang was het wachten totdat iedereen het begrepen had waar het eindpunt was. Ik heb daar als musketier een verzameling over de schuilruimtes in Tweede Wereldoorlog en de koude oorlog. Er hing ook plaatje op met veiligheidsinstructie wat te doen bij nucliaire aanvallen. Een vergiet op je hoofd zetten waar je de gaatjes dicht van moest maken, want daar zouden stralingen doorkomen en vooral geen plastic vergiet gebruiken want die smelten. Zuchtzucht, wat ben ik blij dat ik uit de tijd kom van zwaarden en musketten, dat is tenminste pas eerlijk vechten. Mannenwerk, oorlog voeren met een vergiet, pffff.

Om het wachten verder aangenaam te maken kon je ook kijken naar een tekening van het stelsel. De laatste groep achtervolgde ikzelf hoogstpersoonlijk in eigen persoon. Moet er wel overtuigd van zijn dat er geen verstekelingen achterblijven. Met die rare scoutingmensen weet je immers maar nooit.

Schrik, eigenlijk hebben die padvindertjes best snel de andere kant weten te bereiken. Ben ik dan zo ongezellig als musketier? Okee, ik zal toegeven dat ik wel een beetje koel ben.

Maar goed, de uitslag. Overwegend was alles goed.

Dat scoutingclubje verliet de kazematten en gingen naar d’n Ingel op het Vrijthof waar helemaal bovenin een knus kamertje was gereserveerd voor een avondmaal met vooral veel saté. En denk je nu dat die speurdertjes mij ook vroegen om mee uit te gaan eten? Ho maar. Van de andere kant, wat moet ik nou met een engeltje? Laat mij maar lekker verder dwalen door de gangen van de kazematten…..

Gegroet,
d’Artagnan

Met dank aan Ellen en Monique voor de organisatie !