Once upon a time in Österreich……

…. het was de zomer van 2013 en een dappere groep Explorers vertrok naar Oostenrijk. Niet zomaar, nee nee, met de stoptrein! Na een reis die 16 uren duurde, veel treinwisselingen en een zelfgebouwde keuken, midden op station München, bevatte,  kwamen deze reizigers aan in Salzburg. Het was laat, nat en de kreten “Hiervoor zit ik niet op scouting, ik ga me uitschrijven als we terug zijn” worden tot op de dag van vandaag nog herinnerd! Kortom het was een kwestie van tenten opzetten en slapen.

De ochtend daarna was alles anders. De zon scheen, het was warm en nadat Robby iedereen wijs had gemaakt dat we in een andere tijdzone zaten, was het tijd om iets te ondernemen. We ontdekten de prachtige stad Salzburg en haar schoonheden als een fort op een berg. Helaas duurde dit slechts 2 dagen. Het was namelijk de bedoeling dat we doorreisden naar het padvindersdorp “Zellhof”. Ook hier zouden we de coolste avonturen beleven. Denk aan zwemmen in het meer, mountainbiken en bijvoorbeeld kanoën. We vragen ons echter nog steeds af hoe die Oostenrijkers erbij kwamen dat het een verwarmd meer was.

Maar het weer was goed, dus zo ook de sfeer. Als er een ding was waar we niet op bespaard hadden in de, al veel te zware, bagage was het wel de creativiteit. We hebben dammen gebouwd, de hele week deuntjes gefloten en geneuried en er ontstond zelfs een nieuwe songtekst op een knal hit: “Je vraagt of ik zin heb in mijn Lunchpakket.” Echter is dit het enige deel van de tekst die vandaag de dag nog herinnerd wordt. Want na twee dagen passen, meten en stemoefeningen was de tekst plotseling verdwenen.

“Heeft u, in Oostenrijk gedurende de periode 2013 tot heden, een blaadje gevonden met een tekst die begint met de bovenstaande songtekst. Mail dan aub naar [email protected] er staat een beloning van een gratis Explorer-lidmaatschap tegenover. Bij voorbaat dank”

Iets wat in onze gedachten dezelfde status als de songtekst had waren de beelden van ons kano-avontuur. Er gingen alleen geruchten over het feit dat deze beelden nog ergens op een oude, verdwenen harde schijf stonden. Tot vandaag, geruchten werden werkelijkheid. Waar de songtekst nooit meer het zelfde zal klinken hebben we hier wel bewijs van gevonden. De beelden van het kanoeen gingen gepaard met een hoop foto’s en die willen wij graag met jullie delen.

Rest ons nog maar één vraag, verliep de terugreis even goed als de heenreis? Zeker wel! Na weer 16 uur reizen, een ruzie om wie het laatste hapje hamburger mocht hebben, een groot tandpasta gevecht midden in de trein en een bijna vermissing van Robby (die bij een overstap van 3 minuten hamburgers ging halen) kwamen we aan bij onze ouders op het station in Aken.