Omdat de foto’s niet meer gekopeld zijn aan tekst kan het verslag soms wat vreemd lezen. Denk de foto’s er dus bij.   

Lentehike 1-2mei 2010, Neu Moresnet

Na de uitnodiging en ontcijferen van de locatie-aanwijzingen, was het bekend geworden dat deze hike door 4 landen zou trekken: Nederland, Belgiè, Duitsland èn Neu Moresenet. Neutraal Moresnet of kortweg Moresnet was een dwergstaatje met een oppervlakte van 344 hectare (ongeveer twee keer zo groot als het huidige dwergstaatje Monaco). Het lag ongeveer zeven kilometer ten zuidwesten van Aken. Moresnet bestond van 1816 tot 1920 en grensde aan Nederland en Pruisen. Na 1839, toen België onafhankelijk was geworden van Nederland, grensde Moresnet aan België, Pruisen en op het vierlandenpunt de Vaalserberg ook aan Nederland. Weliswaar was België in 1830 onafhankelijk geworden, maar tot 1839 hoorde Limburg, met uitzondering van Maastricht, bij België.

Angelique, Chiara, Gerard, Guy, Martijn, Nicole, Raymond, René en Wouter waren de deelnemers van de hike die op 1 en 2 mei plaatsvond.

 
Verzameld in de Slek werd, voor wie het nog niet wist, de locatie bekend gemaakt. Toen naar Vaals van waaruit vertrokken werd en een auto naar de eindlocatie werd gebracht. In Vaals moest nog even gepint worden en toen kon vertrokken worden naar het drie/vierlandenpunt.
De drukte bij het drielandenpunt probeerde we te ontwijken. Wel zochten we het puntje op van ons ‘vierde land’, Neu Moresnet.|

Snel door naar de bossen….

Tijd voor de eerste pauzeplek. Het werd de plek waar het eerste verkenners/gidsenkamp van onze groep heeft plaatsgevonden, de enige plek ook waar twee zomerkampen hebben plaatsgevonden.
Het was lente en dat was ook te zien aan het frisse groen.
Het bos was, voor onze begrippen, klein. We liepen dan ook van de linker naar de rechter zijde van het bos en weer terug.
Af en toe vielen er buien. De jas werd aan gedaan bij de buien en weer uitgedaan als het droog was.
Nicole had nieuwe schoenen gekocht en die werden in het water getest op waterdichtheid. Ook haar nieuwe regenjas werd enkele malen getest. Allen met goed resultaat. Raymond liet zich niet tegenhouden door enkele bomen die dwars op de weg lagen.

Een laatste pauzeplek voor die dag. Dit keer in een huisje. Gezien de weersvoorspellingen hebben we geboft met het weer. Alleen waren er af en toe regenbuien. Dit had wel het effect dat we, zelfs met een dak boven ons hoofd, nog naar bleven kijken.

Een kleine camping, l’Etoile genaamd, was de plek waar we bleven overnachten. Speciaal was die plek zeker.
Overal was er wel iets te zien. Het scheelde niet veel of bij het achteruit rijden van de auto rolde deze bijna van een talud af…..
Het was een heel klein ingeklemd terreintje. Het was even wennen, enigszins ingeklemd, maar charme had de plek zeker. En eigenlijk ook best wel luxe met de aangeboden terrasstoelen, tafel en grote barbecue. Met de haringen bij de buren en tussen de bestrating lukte het om de grote tent op te zetten.

De auto’s werden in Vaals opgehaald. Omdat er in Chemmenich een grote optocht gaande was, duurde dat lange dan verwacht. Even spelen.
We waren weer compleet en het was etenstijd. Tijd om te koken.
Na het eten werd er in de omgeving een rondje gelopen dat eindigde in het plaatselijke restaurant/café. Diverse drankjes werden voorgeschoteld. Het ene werd met iets meer smaak opgedronken dan het andere.

Terug bij de camping werd een vuurtje gemaakt, wat gegeten en wat gedronken. Hierna ging ook de nachtrust in.
Het was een camping met douches. Het douchegordijn hing naast de opening en een deur was er niet. Onder de geiser stond een gastank. Raymond was het niet gelukt om er warm uit ter krijgen. Mogelijk had het gereedschap dat onder het verbandkastje hing er iets mee te maken.

Het ontbijt volgde. Gelukkig was het droog.
Maar het begon donker te worden, en een flinke regenbui volgde.
Het regende even minder hard, de tent kon afgebroken worden.

Lekker wandelweer was het niet. We gingen naar het café in Moresnet. En warempel, het werd droog. We konden toch nog een lekkere wandeling maken.
Sprookjesachtig gebied met idem dito kasteeltjes.

Enig proviand hadden we in de rugzak en dat wilde we toch wel op maken voor we weer huiswaarts reden. Het begon weer te regenen maar vonden snel een schuilplekje.
Het laatste stukje. De indrukwekkende spoorbrug van Moresnet.

Toen weer terug naar de Heeg. Daar werd de tent uitgehangen en was het tijd geworden om weer afscheid te nemen.

Het was een bijzonder gebied, het was een bijzondere camping en zoals altijd is een stamhike iets bijzonders! Het was weer de moeite waard !

 {myFlickr}feed=photoset, photoset_id=72157655822090261{/myFlickr}